Եվրամիությունը իրականում չունի արտաքին քաղաքականություն, և նրան պետք է մեկը, ով կստեղծի այն: Ուղղում; այն ունի բազմաթիվ արտաքին քաղաքականություն, բայց դրանք չկապված են և վատ սահմանված:
Եվրոպայի «մեկ ձայնով խոսելու» անկարողությունը հին պատմություն է։ Ահա թե ինչու ԵՄ-ն գրեթե մեկ տասնամյակ առաջ ստեղծեց իր դիվանագիտական թեւը՝ Եվրոպական արտաքին գործողությունների ծառայությունը: Նրա վաղ տարիները խաթարվել են ատամների առաջացման խնդիրներով և բյուրոկրատական խոտածածկ պատերազմներով, երբ Հանձնաժողովի պաշտոնյաները փորձել են խեղդել այն ծնվելու պահին:
EEAS-ն այժմ ամուր հաստատվել է միջազգային ասպարեզում, բայց դեռևս ԵՄ-ն չունի ճանաչելի արտաքին քաղաքականություն: Ներկայիս արտաքին և անվտանգության քաղաքականության գերագույն ներկայացուցիչ Ֆեդերիկա Մոգերինին ավելի ճշգրիտ կարելի է բնութագրել որպես ԵՄ անդամ երկրների մրցակցող արտաքին քաղաքականության «համակարգող»:
«Սուտ է և անարդար», - բացականչում են եվրոկրատները՝ մատնանշելով ԵՄ քաղաքականության հսկայական մասը, որը շատ բան է արել համաշխարհային տնտեսական կառավարումը ձևավորելու համար: Եվ ոչ ոք չէր հերքի, որ նորմերի և չափանիշների, կլիմայի փոփոխության դիվանագիտության և համաշխարհային առևտրի պայմանների առումով ԵՄ ձայնը հսկայական ազդեցություն է ունեցել: Բայց դա արտաքին քաղաքականությունը չէ, որն աշխարհին ասում է, թե ուր է կանգնած Եվրոպան:
Արտաքին քաղաքականությունը պետք է ընկալվի որպես արաբական աշխարհի և Մերձավոր Արևելքի հակամարտությունների վերաբերյալ հստակ դիրքորոշումների սահմանում. Աֆրիկայի և Աֆրիկայից աճող միգրացիայի մասին. և Ռուսաստանի և նրա անհանգստացնող հաստատակամության վրա: Այնուհետև կա Չինաստանի աշխարհաքաղաքական ապագան և ավելի անմիջապես, թե ինչպես արձագանքել Թրամփի «Առաջին հերթին Ամերիկան»: Այս բոլորը կենսականորեն կարևոր հարցեր են, որոնց շուրջ եվրոպական երկրները հաճախ համաձայն չեն, բայց որոնց շուրջ նրանք հրաժարվում են թույլ տալ ԵՄ-ին միջնորդել ընդհանուր դիրքորոշումը:
Ահա թե ինչու ԵՄ հաջորդ «արտգործնախարարի» ինքնությունն այդքան կենսական է։ Խնդրի մասշտաբները չեն հերքում լուծում գտնելու կարևորությունը։
Եվրոպան չի կարող շարունակել լողալ խռոված աշխարհի վտանգավոր ջրերի վրա՝ առանց համաձայնեցնելու իր դիրքորոշումն այն մասին, թե ինչպես վարվել ամենավտանգավոր սպառնալիքների հետ: Ֆեդերիկա Մոգերինիի իրավահաջորդը պետք է լինի առնվազն նույն հասակով, ինչ Յունկերին հետևում է, և պետք է ցանկանա և ի վիճակի լինի միավորել գլուխները ԵՄ մայրաքաղաքներում:
Հավերժական խոչընդոտը Եվրոպայի պիգմենական քաղաքականությունն է: ԵՄ-ի վարչապետներն ու նախագահները զգուշանում են Բրյուսել մեկնող ծանր քաշային երկրներից: Խոշոր անդամ երկրները երբեք չեն ցանկացել տեսնել, որ նման մեծության երկրից բարձրակարգ գործիչ ստանձնի հանձնաժողովի, կամ վերջին շրջանում՝ ԵԱՏԳ-ի ղեկը: Ահա թե ինչու Լյուքսեմբուրգն այնքան զավեշտալի հարվածներ է հասցրել իր ծանրությունից՝ որպես հանձնաժողովների այդքան նախագահների ծննդավայր:
ԵՄ դիվանագիտական թեւը գործարկեց Խավիեր Սոլանան՝ նախկինում ՆԱՏՕ-ի գլխավոր քարտուղարը, իսկ մինչ այդ՝ Իսպանիայի արտաքին գործերի նախարարը: Առանց նրա ազդեցության և որոշ զգալի խորամանկության, այն հավանաբար մահացած կծնվեր: Նրա իրավահաջորդները՝ Քեթրին Էշթոնը և Ֆեդերիկա Մոգերինին, չէին հավակնի նույն բարձրությանը, բայց հմտորեն սնուցանեցին ԵԱՏԳ-ի զարգացումը ԵՄ-ի վստահելի կառույցի:
Բայց հիմա եկել է քաղաքական ծանր քաշայինի պահը։ Հաջորդ բարձր ներկայացուցիչը պետք է ունենա իրավասություն և քաջություն՝ մարտահրավեր նետելու ԵՄ կառավարությունների խանդոտ անկախությանը մեր ժամանակի հիմնական միջազգային քաղաքականության հարցերում, հատկապես՝ անվտանգությանն ու պաշտպանությանը:
Բրյուսելյան «Նշեք հաջորդ հանձնաժողովի ղեկավարին» խաղը անունների և քաղաքական պատկանելությունների վիճակախաղ է: Յունկերի իրավահաջորդության ցցերի երեք առաջատար թեկնածուները՝ Միշել Բարնյեն, Մարգրետ Վեստագերը և Ֆրանս Թիմերմանսը, բոլորն էլ հաշմանդամ են՝ իրենց իսկ կուսակցության նկատմամբ ընտրական աջակցության նվազումից:
Սա մեզ ասում է, որ ԵՄ կառավարությունները պետք է համաձայնության գան թեկնածուներ գտնելու և ընտրելու շատ ավելի խելացի և թափանցիկ մեթոդի շուրջ: Արդյո՞ք թեկնածուին անհրաժեշտ է իր կառավարության հավանությունը:
ԵՄ-ի պոտենցիալ ծանր հարվածողների ցուցակը շատ ավելի երկար կլիներ, եթե կառավարությունների՝ ներքին քաղաքական մրցակիցների նկատմամբ վետո դնելու հնարավորությունը վերացվեր: Եվրոպայի պիգմայական քաղաքականությունը բարձր խոչընդոտ է առաջընթացի համար: